Salta, Mendoza en Santiago de Chile

Ola todos!

Vandaag is ons vliegtuig terug naar huis dus nog snel even een mailtje over de laatste 10 dagen hier.

Zaterdag 2 weken geleden vertrokken met de bus vanuit Iguazu (als je die trouwens ´n keer life wilt zien, in Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull wordt die ergens halverwege mooi in beeld gebracht) 🙂

Het zou een busrit worden van een uur of 22, een heel stuk langs de grens met Paraguay en dat hebben we duidelijk gemerkt. Heel regelmatig (en soms te midden van nergens) is er politiecontrole (in heel Argentinie) en een keer hebben ze onze bus bijna binnenste buiten gedraaid, op zoek naar onder andere electronica, goedkoop gekocht in Paraguay en illegaal ingevoerd. (het koppel voor ons had twee fototoestellen gekocht en waren zo stom geweest om hun handleidingen nog bij hun handbagage te houden, ze mochten het gaan uitleggen) 🙂

Als je zo 22uur op een bus zit, dan is er voldoende tijd om ook effe naar buiten te zien maar veel zie je eigenlijk niet. Honderden kilometers graasland. In Santa Fe waren koeien gestorven omdat het al maanden niet geregend had, onderweg naar Salta stonden de koeien tot hun knien in het water…ook hier is het klimaat beetje fucked up dus…

Af en toe zie je langs de kant van de weg een klein huisje met allemaal flesjes water. Dat is een of andere heilige van de truckdrivers, de legende vertelt dat tijdens de burgeroorlog hier een man geexecuteerd werd en zijn weduwe vertrok dan helemaal te voet samen met hun pasgeboren baby naar de grote stad. Onderweg is ze echter omgekomen van de dorst, 4 dagen later werd ze gevonden langs de kant van de weg terwijl haar baby nog in leven was. Velen schrijven nog steeds miraculeuze overlevingen (uit autoongelukken bv) toe aan deze ´heilige´…

In Salta rijdt de famous ´Tren a las nubes´, of de Train to the Clouds. Een trein die helemaal de Andes oversteekt (over een reeks viaducten en ´zigzags´ tot 4 km hoog) tot in Bolivie en werd vroeger gebruikt om mineralen te vervoeren. In de jaren 70 is er een journalist meegereden en omdat op 4 km hoogte de lucht nogal ijl is en het een stoomtrein bereft, leek het alsof de trein continue in de wolken reed…Na de publicatie van zijn artikel werden er steeds meer toeristen dan grondstoffen mee vervoerd.

Wij wilden dus die trein ook pakken (check youtube voor de filmkes, you´ll know why), koste 140 USD en was eigenlijk volzet toen ik wilde boeken… Gelukkig bood het guesthouse zelf ook tours aan en wij konden voor ongeveer dezelfde prijs 3 dagtrips in de regio maken waaronder ook een deel ´bus a las nubes´. Zo hebben we lama gegeten (smaakt naar kip, zoals alles dat geen varken of koe is) 🙂 in Purmamarca dichtbij Jujuy. Er ligt daar ook een hoopje sediment dat toevallig een 7-tal kleuren heeft (de gids vertelde dat de gele kleur afkomstig zou zijn van geoxideerd Calcium? hm…) en ze vinden dat hier allemaal prachtig! Maar eigenlijk als je door de Andes rijdt dan zie je heel vaak zo´n bergen (die echt wel mooi zijn!). We hebben dan ook nog een reeks andere dorpkes bezocht die allemaal wel iets met de Maya´s te maken hebben gehad. Zo was er ergens een museum met een hoop stenen die gebruikt kon worden als xylofoon, knap gevonden wel! Vind het anders wel knap dat mensen kunnen overleven in zo´n dor en droog gebergte…Soms zie je kilometers niks water en paf! staat daar ineens een dorp…

Op dinsdag hebben we een tour gedaan waar een aantal wineries bezocht werden maar was niet zo sjiek. Als je eens de uitleg en installatie gezien hebt, dan wil je meestal gewoon doorgaan naar het wijnproeven zelf. Maar dat punt hebben ze hier nog niet zo goed begrepen… Je krijgt een glas met net twee slokjes witte wijn en dan meteen erna de rode…en dan wordt je subtiel langs de kassa gestuurd…

Op woensdag hebben we dan de ´bus a las nubes´ gedaan. We hebben lange tijd hetzelfde traject gedaan als de trein (en amai, die gaat traag, chance dat we die niet gepakt hebben eigenlijk). De trein vertrekt om 7u en komt pas terug om 23u (heen en terug over hetzelfde traject). De Andes is zo totaal verschillend als de beelden die ik heb van de Alpen maar het heeft zijn charmes 🙂

Woensdagavond dan nog uit geweest met wat knap volk van beetje overal, heel tof! 🙂 Ma man, als ge hier een pintje bestelt dan krijgt ge ´n beker van een halve liter (en voor geen geld, een liter stella artois voor 3 euro!)…mijn regel van ´drink 2 pintjes en dan elk uur eentje en tegen het einde van de avond zijt ge nog nuchter, is hier niet zo van toepassing…´ 🙂

Donderdag richting Mendoza, over de famous ´routa 40´, de langste nationale route ter wereld, loopt helemaal van het noorden met de grens van brazilie naar het zuiden in patagonia, zo´n kleine 5000 km. Deze weg loopt grotendeels langs de Andes, mooi wel.

In Mendoza zijn we gestopt speciaal omdat dit de wijnstreek van Argentinie is, van de 920 wineries in Argentinie (!?) liggen er 800 in de streek rond Mendoza. De wijnen zijn hier wel goed (probeer eens een Rutini, cabernet-malbec) maar ook hier hebben ze het principe van het proeven niet helemaal door. We hebben hier ´n keer een wines and bikes gedaan maar dat viel tegen. Van de 3 gratis proeverijen waren er 2 gesloten en voor de rest moest je 15 pesos minumum betalen om 2 glaasjes te proeven (bovenop de 80 pesos van de tour zelf).

Mendoza zelf is wel een mooie stad (of zaten wij in de mooiste straat?). Helemaal opnieuw ingericht na de aardbeving in 1861 (alles behalve een stomme kerk is blijven rechtstaan en nu hebben ze daar dus ook ´n heilige voor uitgevonden natuurlijk). Nu is alles aardbeving bestendig gebouwd, straten extra breed om de evacuatie te vergemakkelijken en overal in de hele stad, een soort van irrigatiesysteem, gevoed door ijskoud water uit de Andes (je ziet de Aconcagua liggen vanuit de stad, hoogste berg van de Andes). In hete zomers koelt dit water de stad ook een beetje af, knap uitgewerkt! Mendoza is ook de enigste stad in Argentinie waar ik zoveel oude auto´s heb zien rijden (Colonia in Uruguay werd zo verkocht: als het Havana van Uruguay, koloniaal inclusief de oude autos).

Zondag vonden we een goedkoop busticket richting Santiago de Chile (als ge dan toch in de buurt zijt en in Mendoza lagen we met Amerikaanse meisjes op de kamer die daar studeerden). De rit neemt 8 uur in beslag en brengt je helemaal door de Andes, grootste deel van de weg is in een ´gorge´, zo´n canyon eigenlijk. Mooi om te zien hoor! En dan ineens, midden in de Andes, rijdt de bus een internationale tunnel binnen met halverwege de tunnel, de grens! 🙂 En eens uit de tunnel, niets te zien van douane… Die is pas een paar kilometer verder… In Chile doen ze allemaal in hun broek voor verse groenten en fruit of dierlijke producten (net zoals in Australie). Vlak voor het douane kantoor (een grote bovengrondse bunker) moest iedereen uit de bus en gingen we allemaal in rij (chance dat we geen handjes moesten vasthouden) naar de mannekes met de stempels. Alsof dat nog niet lang genoeg duurde moest onze bagage allemaal uit de bus en door de scanner (eerst werden we weer met hetzelfde ´klasje´ naar de kamer met de scanner gebracht, moesten we allemaal op een rij staan en werd onze bagage gescand. Als je dan toch iets ´verdacht´ meehad, kon je voor iedereen je bagage uitladen en kon je dat potje olijven ofzo eruit halen… (een van die mannekes vertelde mijn zus dat de scanner ´resten van kip geroken had en dus verdacht was´ hmm…?)

Soit, wij waren ok, en konden door. De rest van de rit was best nog wel spannend, het enigste dat ik had van Chile, was een hoofdstuk van de Lonely Planet op mijn Ipod…we hadden geen kamer gereserveerd en ik wist niet waar we zouden toekomen…Spannend, zo s avonds in het donker toekomen in een onbekend land, zonder geld in de plaatselijke munteenheid. Chance dat we vlakbij de metro stopten en ik wist welke metro halte we nodig hadden om naar de buurt te gaan met de meeste hostels… Er was nog een wisselkantoor open dus wij hadden geld voor de metro… Geen probleem gehad met guesthouse te vinden.

De dag erop een wandeling gedaan met de Lonely Planet in de hand. We zouden beginnen bij de nationale bibliotheek, waar de meeste boeken van heel latijns amerika zouden liggen. Wij hebben ze gezocht en eigenlijk ook niet gevonden. Onze zoektocht naar boeken (overal geweest van kelder tot zolder bijna) veranderde in een zoektocht naar de toiletten. En toen stonden we plots op een receptie! Ik had honger en dorst dus dat kwam goed uit en ja, eens dat je een glas in je handen hebt, is dat meteen een teken voor de mensen met de hapjes om ook bij u te stoppen 🙂 Daar stonden we dan, glaasje wijn en lekkere hapjes, op een receptie voor een of ander boek… De kerel naast mij (stond daar toch maar zielig alleen te wezen) aangesproken, hij in zijn beste engels, ik in mijn beste spaans. Bleek dus uiteindelijk een boek te zijn over getuigenissen van de tijd dat Pinochet in Chile de plak zwaaide.

De rest van de wandeling in ´t stad was zoals in elke andere grote stad, behalve dan dat hier niemand schijnt te werken… ofwel neemt hier iedereen superlange siesta…drukdrukdruk! En ook hier dezelfde soort oplichters gevonden die ik ook in Copenhagen en Budapest gezien heb (die met de potjes en het bolleke onder)… wij stonden daar te kijken terwijl ik goele uitlegde hoe ze te werk gaan, en iedereen ons maar verwittigen (it´s a scam, just leave it, of complete preken in het spaans), het moeten echt wel straffe mannen zijn 🙂

De tweede dag dachten we op de vullen door een auto te huren en naar de kust te rijden (en rijden ook bussen maar hej, ik moet mijn internationaal rijbewijs dat ik voor Indonesie gehaald heb nog eens gebruiken he) dus wij naar een autoverhuur, ze spraken al geen engels (!?) maar met de visakaart in de hand trekt met door het ganse land, niet? Nu, het was natuurlijk het einde van de vakantie dus zoveel credit was er niet meer over op mijn kaart dus die waarborg kon ik niet meer betalen… 🙂 Baaibaai zwaaizwaai auto… En die dag was het nog slecht weer ook, dus uiteindelijk hebben we de dag doorgebracht door goedkoop te gaan eten en films te zien in het hostel 🙂

En dan gisteren terug toegekomen met de bus vanuit Chile. Deze middag gaan we nog ´n keer gaan lunchen met Pablo die we op de boot van Colonia hebben leren kennen en dan vanavond ons vliegtuig naar huis!

Take care en tot gauw!