Whatever begins, also ends

Er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan. Mijn tijd om terug naar huis te gaan is bijna gekomen, eind deze week  zal ik -ongetwijfeld emotioneel- voor de laatste keer hier de deur achter mij dicht trekken. Ik zal dan op ‘n dikke week na net geen 2 jaar in China gewoond en gewerkt hebben. Of ik er spijt van heb? Totaal niet! Of ik het opnieuw zou doen? Meteen! Of ik het anders zou aanpakken? Ongetwijfeld! China heeft me ongelooflijk veel bijgeleerd, zowel op professioneel als persoonlijk vlak! China heeft mijn kijk op de wereld helemaal veranderd.

Een cultuurschok was voor mij 2,5 jaar terug een vaag begrip, iets dat je onderging wanneer je 3 weken op vakantie was omdat je moest wennen aan ‘n andere keuken en met stokskes of handen at, wennen aan ‘n andere rijstijl of vervelende gewoontes (zoals spugen en rochelen hier) en ‘n verschillend klimaat. Niet meer dan dat. Maar werken en wonen in China heeft me doen beseffen dat ‘n cultuurschok pas veel later komt. Wanneer je begint te begrijpen hoe de mensen redeneren of denken. Ik heb vaak gezegd dat Chinezen zoals kleuters zijn, je moet hun handen vasthouden om hen iets goeds te laten doen. Maar nu besef ik dat het niet noodzakelijk verkeerd is wanneer iets verschillend is. Mijn Chinese collega’s hebben nu eenmaal hun manier van werken en hoewel het vaak verschillend was van mijn idee kregen ze het toch steeds voor elkaar. De duurzaamheid van hun manier van werken kan dan wel ter discussie gesteld worden, ze slagen er vaak in om heel snel dingen te regelen die thuis onmogelijk zouden lijken (of te kostelijk of te traag zijn).

Dat is ook het geval buiten het werk. Zo had Jody onlangs mijn camera beschadigd door vanuit het vliegtuig ‘n beetje teveel foto’s van de zon te nemen met als resultaat een beschadigd diafragma en overbelichte foto’s. Thuis zou je met zoiets niet moeten afkomen in de winkel (zelfs niet als je met bonnetje bij verkoper passeert), hier kan je naar eender welke winkel gaan (die in mijn geval Canon verkoopt), je probleem uitleggen en een hersteld fototoestel een dag later terugkrijgen voor ‘n zeer competitieve prijs (in mijn geval 250 RMB voor ‘n toestel dat 3 jaar geleden bijna 300 EUR kostte). Of een oude Dell-laptop waarvan het scherm niet genoeg oplichtte. Even naar de computermarkt (letterlijk, een groot shoppingmall waar alles verkocht en hersteld kan worden, zelfs chips worden uitgebrand en andere ingeplaatst) en 2 uur later een herstelde laptop terugkrijgen. Jammer dat verzending tussen Europa en China zo traag/duur is anders zou dit ‘n lucratief handeltje kunnen worden.

De afgelopen 2 jaar heb ik hier heel wat veranderingen gezien in de fabriek, een echte ‘overhaul’. Zo is er een groot afvalwaterzuiveringsstation geinstalleerd dat 3 miljoen liter water per dag zuivert, is een volledig gebouw van 3 verdiepingen omgebouwd met ‘n nieuwe 25m lange tunneldroger, blenders, millers, stockage, luchtdroger. Er is een ultrafiltratie geinstalleerd en extra capaciteit voor demineralisatie van gelatine. Oude installaties zijn uit dienst genomen en terwijl in het begin alles 100% manueel gestuurd was, is er nu steeds meer automatisatie. In 2008 was er nog 5,4 ton kool nodig om 1 ton gelatine te produceren en dat is gezakt tot 3,6 ton/ton in 2010. Als ze er hier dan nog zouden in slagen om wat slimme ingenieurs aan te werven dan kan dat hier nog mooi worden! 🙂

China is een groot land, een land van extremen. In het Noorden kan het ‘s winters gemakkelijk -20 vriezen terwijl op dat moment in het Zuiden (Hainan) nog gemakkelijk 20 °C is. Mijn buren rijden rond met dure wagens terwijl er aan de overkant van de straat fabriekjes zijn waar mensen nauwelijks 200 euro per maand verdienen om elke dag hard te werken. Beneden aan mijn appartement is er een Lamborghini gerage maar ga je even de hoek om dan kom je in ‘n donker steegje met oude huizen waar mensen met moeite een brommer kunnen veroorloven. Het leven is niet eerlijk en zeker in China niet. Dat heb ik ook wel geleerd hier.

D*mn, 2 jaar in China gewoond en gewerkt en ik zou ‘n boek kunnen schrijven over alles wat ik bijgeleerd heb maar het schrijversgevoel is er niet meer :s Misschien dat ik later nog even terugkom hierop…

Anyway, donderdagavond vertrek ik naar Beijing, oorspronkelijk was gepland dat ik de hele weg van Pingyang naar Hasselt met de trein zou doen. Eerder is het laatste stuk van Moskou tot thuis al afgevallen (wegens te lang) en nu ook het eerste stuk tot in Beijing. Dit weekend bezoek ik nog even ons nieuwe fabriek in Nehe bij Qiqihar in Heilongjiang province en zondag zie ik Stijn in Beijing. ‘n Dagje op de muur rondhossen en pintjes pakken ‘s avonds rond Ouhai lake en woensdagochtend de trein op richting Ulan Bator (UlaanBataar of hoe ze het ook schrijven). In totaal gaan we 7 dagen trein doen en het eerste stuk is al goed voor 30 uur. In Ulan Bator (hoofdstad van Mongolie) gaan we 6 dagen/5 nachten ‘n trip richting Gobi woestijn maken om daarna de grens met Rusland over te steken. We zijn dan in Ulan Ude, ten Oosten van Lake Baikal, dat is dan 5 november ofzo. In Irkutsk hebben we al ‘n hostel gevonden die ons verschillende tours richting/rond Lake Baikal kan organiseren. Jammer genoeg is het nog niet koud genoeg en is het ijs nog niet dik genoeg anders konden we verder op het meer trekken. Op 13 of 15 november nemen we dan ‘n trein (3 dagen en 3 nachten) richting Moskou vanuit Irkutsk. Afhankelijk van wanneer we toekomen in Moskou kunnen we eventueel nog even Sint Petersburg meepakken. Dit is een grove planning maar zoals met alle vakanties die ik al gemaakt heb, is zoiets altijd voor verandering vatbaar! 🙂

Later meer, ze hebben in Rusland en Mongolie ook wel internet!